Alfred Day Hershey | Biyografi |
Alfred Day Hershey Amerikalı genetik uzmanı ve viroloğu (Lansing, Michigan 1908).
1934’te Michigan Devlet üniversitesinde kimya doktorası verdi, 1950’ye kadar St. Louis’deki Washington üniversitesinde çalıştı.
1950’de New York, Cold Spring Harbor’daki Carnegie kurumunun Genetik bölümünde (sonraki adıyla Genetics Research Unit) görev aldı.
1969’da amerikalı biyokimyacı Salvador E. Luria ve Max Delbrück ile birlikte «virüslerin mekanizmaları ve genetik yapıları» konusundaki buluşlarıyla Nobel Tıp ödülünü kazandı.
Hershey 1940’larda bakteri yiyenlerin karakter değiştirmeleri üstünde incelemeler yaptı, bakteri yiyenlerin parazitlerini etkileyen karakter değiştirmeleriyle, saldırıya uğramış bakteri hücrelerinin dağılma hızını etkileyen karakter değiştirmelerinin birbirinden bağımsız olarak geliştiğini ortaya koydu.
Bu araştırma sonunda bakteri yiyenlerin genetik varlıklarının ayrı ayrı bileşiklerden veya «genlerden meydana geldiği ve bu bileşiklerin birbirlerinden bağımsız olarak değişikliklere uğradığı anlaşıldı.
Hershey bundan sonra, dağılma hızları açısından parazitleri birbirinden farklı olan iki genetik tipte bakteri yiyen canlıyı bakteri hücrelerine uyguladı.
Bakteri yiyenlerin bir sonraki zürriyetini incelediğinde, bazılarında bir ana-babadan türemiş bir parazit gen’i, bazılarında da ötekinden türemiş bir dağılma hızı gen’i buldu.
Ayrıca gelecek döllerde yeni genetik tipler yaratmak üzere bu iki gen’in, bakterilerin üremesi sırasında ayrılıp birleştikleri da anlaşıldı.
Bu çalışmalar bakteri yiyenlerdeki genetik sistem mekanizmasının daha yüksek organizmalarınkine çok benzediğini de meydana çıkardı.
Bundan sonra genetik malzemeyi tespit etmeğe çalıştı.
Bakteri yiyen canlıların yapıları çok basit olduğu için gene bunları kullandı.
Bu canlılar, bir DNA çekirdeği ile bu çekirdeği saran proteinden ibarettiler.
Hershey proteini radyoaktif S 35’le ve DNA’yı radyoaktif P 32 ile tespit etti.
Tespit ettiği bakteri yiyenleri de bakteri hücrelerine uyguladı.
Sonuç olarak S 35’in hiç bir şekilde bir bakteri hücresine girmemesine karşılık, P 32’nin tamamen girdiğini gördü.
Böylece bakteri yiyenlerin türemeleri sırasında görülen genetif devamlılıklarını DNA’nın sağladığı, bunun da hücrelerin genetif malzemesi olduğu meydana çıktı.
