Hector Berlioz Kimdir,Hayatı | Besteci Biyografileri |

Hector Berlioz Kimdir Fransız bestecisi (işere, La Cote-Saint-Andre, 1803-Paris 1869).

Hector Berlioz’un Hayatı

Edebiyata elverişli bir çevrede büyüdüyse de, Berlioz bu konuya karşı pek fazla ilgi duymadı.

Paris Tıp fakültesi derslerinden de hoşlanmadı.

Ailesi istemediği halde, 1826’da konservatuvara girdi, Leşueur ile Reicha’nın öğrencisi oldu.

Üç basarısız denemeden sonra, 1830’da «Sardanapal’ın Son Gecesi» kantatıyla Roma ödülünü kazandı.

İtalya’ya gitti; orada ancak bir buçuk yıl kaldı.

1827’de Shakespeare’in oyunlarında görerek kabiliyetine hayran kaldığı Henriette Constance Smithson ile 1833 yılında evlendi.

Ev masraflarını karşılamak için, le Correspondant, la Revue Europeenne, le Courrier de l’europe, la Gazette Musicale de Paris (1834) ve le Journal des Debats (1835) gibi dergi ve gazetelerde birçok yazı yazdı; bunları sonra’dan kitaplar halinde yayınladı (1852-1862).

1839 Ocak ayında konservatuvar kitaplığında memur olarak görevlendirildi.

Farklı tepkilerle karşılaşan eserler verdi: Benvenute Cellini, Romeo ve Jülyet.

Ayrıca, resitatiflerini yazdığı ve operada yeniden temsilini yönettiği Freischütz de pek tutulmadı.

Birbirini izleyen bu başarısızlıklardan ve karısının huysuzluklarından bunalan besteci, şarkıcı Maria Recio ile birlikte Almanya’ya kaçtı (1842).

Paris’e dönüşünde, Orkestralama Metodu adlı bir eser yayınladı ve Faust un Lanetlenme si’ ne son şeklini verdi.

Orta Avrupa’da (1845-1846) ve Rusya’da (1847) konserler yönetti ve başarı kazandı.

Fakat Londra’daki konserde (1848) ve Paris’te filarmoni derneğinin konserinde yeniden başarısızlığa uğradı (1850).

1852’de, Liszt’in Weimar’da düzenlediği Berlioz haftası çok etkili oldu.

1855’te aynı şehirde yapılan ikinci bir festivalde de başarı kazandı.

21 Temmuz 1856’da İnstitut’ye seçildi.

Fakat Fransa’da eserine karşı gösterilen anlayışsızlık ve ikinci karısının ölümü (1862) besteci üzerinde derin izler bıraktı ve umutsuzluğa kapılmasına yol açtı.

Avusturya (1866), Almanya (1867) ve Rusya’yı (1869) son bir defa dolaştıktan sonra, Fransa’ya döndü. Ertesi yıl Paris’te öldü.

Charles Lalo’nun deyişiyle, Berlioz’a göre sanat, hayatın yoğunlaştırılmasıdır.

A. Boschot’ya göre Berlioz’un eseri, bestecinin sevinçleri, üzüntüleri ve arzularını kapsayan anı bir «hatıra defteri»dir.

Programlı müziğe yenilikler getiren Berlioz, bu türün gerçek yaratıcısı sayıldı (Fantastik Senfoni).

Berlioz romantizminin büyüklüğü, ideal insan ile gerçek insan arasındaki insanüstü çatışmadan doğar.

Bu çatışmayı dile getirebilmek için, sanatçı,yeni bir dil ve estetik yarattı (Orkestralama Metodu).

Sesi, özgül bir renk veya tını olarak ele aldı.

Berlioz, orkestra aracılığıyla ve orkestra için düşünür.

Onun eserlerinde, orkestranın zenginliği ve beklenmiyen ses birleşmeleri fantastik, sanrılı veya yüce hava yaratır; seslerin yarattığı rüya âlemi, romantik idealin canlandırılmasına elverişli bir ortam meydana getirir.

Berlioz, yalnız yeni ve ustaca bir ifade yaratmakla kalmadı, aynı zamanda, empresyonizmi haber veren yeni bir estetiğin öncüsü oldu.

Ses için, kırk kadar melodi ve romans (1823-1850); kantatlar (Yunan Devrimi Üzerine Kahramanlık Sahneleri [1826]), Kleopatra [1829], Sardanapal’ın Son Gecesi [1830]), bir Requiem (1837); bir Te De um (1855); Faust’un Sekiz Sahnesi (1829) gibi eserler yazdı.

Orkestra için şu eserleri besteledi: yedi uvertür (Waverley [1827], Les Francs-Juges [1828], Rob Roy [1832],Kral Lear [1831], Benvenuto Cellini

[1833], Roma Karnavalı [1844], Korsan [1831-1855]); Fantastik Senfoni (1830); Lâlio veya Hayata Dönüş (1831); Matem ve Zafer Senfonisi (1840); Harold İtalya’da (1834); Romeo ve Jülyet (1839).

Dramatik eserleri ise şunlardır: Benvenuto Cellini (3 perde ve 4 tablo’luk opera) [1839], Faust’un Lânetlenmesi (dramatik efsane) [1828-1846]; İsa’nın Çocukluğu (dinî trioji) [1854]; Beatrice ve Benedict (1833-1862); Truvalılar (beş perdelik ve iki bölümlük lirik trajedi) [1855-1858].

Ayrıca, teorik eserleri de vardır: Modern Orkestralama Metodu (1844); tekrar gözden geçirip ilâveler yaptığı Orkestra Şefinin Sanatı \e Yeni Çalgılar (1856); Weingartner (1904) ve Strauss (1905) tarafından gözden geçirilip, Ch. M. Widor tarafından tamamlanarak yayınlanan, Modern Orkestra Tekniği (1905).

Ayrıca Berlioz, edebi eserler de yazdı: A travers Chants (Şarkılar Arasında) [1862], Hatıralar (1848-1869) v.b. Mektupları da yayınlanmıştır: Les Annees Romantiques (Romantik Yıllar) [1819-1842], Le Musicien Errant (Gezici Müzisyen) [1842-1852].