Hıristiyan Sosyalistler | Siyaset,Parlamento |
Hıristiyan Sosyalistler İkinci Dünya savaşından sonra, Belçika Katolik partisi, adını «Sosyal Hıristiyan parti» olarak değiştirdi.
Sosyal düzey bakımından farklı gruplara göre bölünen eski yapının yerini (bu yapıda muhafazakâr ve burjuva katolik çevreleri federasyonu ağır basıyordu), yeni üyelerin yönettiği tek bir teşkilât aldı; federasyon da ortadan kalktı.
Kesin bir program, ücretliler kütlesine, insanlık onuruna yakışan bir hayat sağlamayı öngörüyor ve bu kitleyi doğrudan doğruya ilgilendiren meselelere (çalışmada sağlığın korunması, aile ödeneği, mesken siyaseti, büyük bayındırlık işleri sayesinde işsizlikle mücadele) geniş yer veriyor, orta sınıfların durumu üstünde büyük bir önemle durulacağını da vaat ediyordu.
ülkede iki ayrı dilin konuşulması, partinin yönetici organlarında halkın iki kısmına da tam bir eşitlik sağlanmasını gerektiriyordu.
Bundan ötürü, sekreterlik ve yürütme komisyonu ikiye çıkarıldı, sadece, partinin başkanı bir taneydi.
Başkanlığa Gant’lı avukat M. De Schrijver getirildi.
Sosyal Hıristiyan partisi, ancak 1947’de Spaak hükümetinde iktidara geldi, birçok teşebbüse girişildi (özellikle 50’den fazla işçi çalıştıran işyerlerinin; işletme konseylerinin, işçilerin ve işverenin eşit olarak temsil edildikleri meslek kurullarının; Fransız İktisadi konseyine benzeyen Merkezi İktisat konseyinin kurulması gibi).
1949 Seçimlerinde Sosyal Hıristiyan partisi çok az bir farkla mutlak çoğunluğu elden kaçırdı (senatoda mutlak çoğunluktaydı ama, mecliste iki sandalyesi eksikti).
Bunun üzerine liberallerle yeni bir koalisyon yapıldı.
Bu koalisyonun başlıca görevi «krallık meselesine» bir çözüm yolu bulmaktı.
Leopold III’ün, oğlu Baudouin lehinde tahttan feragat etmesi (1951), parti içinde gerçek bir krizin ortaya çıkmasına yol açtı.
Ama bu kriz, zamanla ve bazı sorumluların ortadan çekilmesiyle yatıştı.
Yeni bir sosyal hıristiyan hükümeti kuruldu (1951-1954), resmi ve özel ilk ve ortaöğretim konusunda geniş bir reforma (Harmel) girişti.
Sosyal Hıristiyan partisinin 1954’te gerilemesi, sosyalistleri ve liberalleri işbaşına getirerek (Van Acker hükümeti) eğitim konusundaki çatışmayı hızlandırdı.
Sosyalist bakan Collard’ın yeni bir projesi, Harmel planına taban tabana zıt olduğu için sosyal hıristiyanlann muhalefetiyle karşılaştı. 1958’de, Sosyal Hıristiyan partisi senatoda mutlak çoğunluğu elde etti ve Eyskens hükümetini kurarak eğitim alanındaki çatışmayı çözümledi.
Ama bu hükümet başka güçlüklerle karşılaştı: Kongo meselesi, sosyal kriz, dil meselesi.
26 Mart 1961 seçimleri sonunda, parlamentoya sosyal-hıristiyanlardan 47 senatör ve 96 milletvekili girdi.
Ama parti mutlak çoğunluğu kaybetmişti.
Bununla beraber, 25 nisanda kurulan işçi hükümetin başına bir sosyal-hıristiyan olan Theo Leffevre geçti.
Bu koalisyon hükümeti büyük güçlüklerle karşılaştı ve 1965’te, Sosyal Hıristiyan partinin 19 sandalye kaybetmesine yol açan seçimlerden sonra istifa etti.
Bununla beraber yeni koalisyon kabinesinin başına yine bir sosyal hıristiyan olan Pierre Harmel geçti.
4 Şubat 1966’da istifa eden HarmeF-den sonra, sosyal hıristiyanlann yeni lideri Paul Vanden Boeynants (20 mart 1966) başbakan oldu.
Boeynants’ın liberallerle koalisyon yaparak kurduğu hükümette sosyal hıristivanlardan 14 bakan bulunuyordu.