Saksonlar Kimdir,Tarihi | Ansiklopedik Bilgi |

Saksonlar nedir,Saksonlar tarihi,Saksonların kökeni,Saksonlar kimlere denir,Saksonlar kimlerdir,Saksonlar Kimdir,Eski germen halkı, tik defa Ptolemaios tarafından Elbe ile Trave arasında bulunduktan belirtBilimselştir.

M.ö. III. yy.’ın sonunda, Saksonlar komşuları Chauci’ler, Cherusci’ler ve Angria’lılan yenerek Elbe’nin güneyine yayıldılar.

Saksonların Tarihi

M.S. ilk yüzyıllarda bu halkın Frison kolu, Kuzey Denizi, Manş ve Atlantik kıyılarında gittikçe cüretli bir hal alan korsanlık hareketlerine girişince, Romalılar Constantius Chloreus zamanında (III. yy. sonu) II.

Belçika’yı yöneten ve Somme filotillasına sahip olan dux litus Sazonicum’a («Sakson kıyı dükü») verBilimselş özel bir askeri kumandanlık kurmak zorunda kaldılar.

440-460’tan itibaren Angllar Thames’in kuzeyine yerleşirken Saksonlar Jütlerin oturduğu birkaç bölge dışında Britanya adasının güney ve güneydoğu kısımlarını fethettiler ve sömürgeleştirdiler.

Bu arada Boulonnais ve Bessin’de birtakım kuruluşlar meydana getirdiler.

Germania’da Sieg’e kadar ilerlediler ve Saate kıyılarında oturan Lombardların topraklarını aldılar.

VIII. yy.da dört millete bölünmüşlerdi: Weser üzerinde Angarialılar, Ems ve Lippe üzerinde Westphallalılar veya Batı Saksonları, Weser’in doğusunda Ostphalialılar veya Doğu Saksonları ve bazen Ostphalialı sayıdan Elbe’nin kuzeyindeki Holstein Nordalbingia’lıları.

Serbest topluluklar halinde dağılan bu halklar kantonlar (Gaue) halinde birleşmişlerdi ve her yıl ortak savaş kumandanını, yani dükü seçmek üzere Weser üzerindeki Marklo’da toplanırlardı.

Tarımla uğraşan Saksonlar dört sınıfa ayrılmıştı: soylular (Edelinge), hür insanlar (Frilinge), topraklan olmayıp soylulara vergi ödeyen yarı özgürler (lete veya lazzi) ve seriler veya köleler.

Paganlığa derin bir şekilde bağlı olan Saksonlar, Frank krallığı için büyük bir tehlike teşkil etmekteydi.

Charles Martel ve daha sonra Kısa Pepin, Saksonlara karşı birçok sefer düzenlediler ve Charlemagne, onlara kesinlikle boyun eğdirmeğe çalıştı (772).

Önce Angaria’Iılara hücum ederek irminsul’daki tapınaklarını yıktı (772), fakat ülkeyi işgal etmedi.

Ren’den uzaklaştığının her defasında isyanlar çıktı (773, 776), yeni seferlere girişmek (774-775) zorunda kaldı.

Diemel ve Lippe güneyinde Westfalia’yı işgal etti ve askeri bir üs haline getirdi; vaftiz olmayı kabul eden Angaria ve Ostphalia soylularına boyun eğdirdi ve bir kilise teşkilatının (Paderborn diyeti, 777) temellerini attı.

Fakat Charlemagne’ın İspanya’da karşılaştığı güçlüklerden yararlanan Widukind adlı bir Westphalia’lı genel bir ayaklanma hazırladı (778).

Ren kıyılarım yakıp yıktı; ama bu ayaklanma amansızca bastırıldı (779-780),fethedilen ülke müttefik sakson şefleri tarafından yönetilen kontluklara bölündü (782).

Chariemagne onlara aşar’ı ve askerlik hizmetini kabul ettirdi, fakat yeni bir isyandan (782) sonra Widukind’in boyun eğmesini (785) sağladı .

Saksonları, ya ölümü ya da hıristiyanlığı seçmek zorunda bırakan Capitulatio de partibus Sazoniae fermanını çıkardı; ülkenin hıristiyanlık merkezleri olan Bremen, Minden ve Verden’e piskoposlar yerleştirildi.

Fakat bazı rahiplerin haksız vergi ödetmeleri yeni isyanlara yol açtıysa da (794) bunları, Chariemagne yaptığı dört seferle (794-797) bastırdı.

Sadık kalan sakson soyluları veya kilise kuruluşları yararına topraklara el koydu ve binlerce Sakson’u sürgün ederek yerlerine frank kolonları yerleştirdi.

Düzen yeniden kurulunca, Chariemagne Aachen’de bir Frank ve Sakson meclisini topladı ve kilise ile devletin geleneksel haklarına karşı gelme halleri için konan ölüm cezasından vaz geçti (797).

804’te, bağımsız kalan Nordalbingia’datı Franklar çıkarılıp burası Obodrit slavlarına teslim edildi.

Böylece ayaklanabilecek son sakson ocağı da ortadan kalktı. Gerçekten, IX. yy.ın başından beri hakimiyet altına alınmış ülkelerde düzen hüküm sürüyordu.

Bu yüzden Chariemagne da aşar vermeyi kabul eden bir milletten, 803’ten itibaren vergi almaktan vaz geçti.

Bundan başka Charlemagne’in emri üzerine hazırlanan ve temel özellikleri Sachsenspiegel (1220 ve 1225) ile Magdeburg kanununda belirtildikten sonra bütün Kuzey Almanya’da uygulanan Lex Saxonum’un kaleme alınması ile yerli örf ve adetlere saygı gösterilmesi sayesinde Saksonlar’ın barışa kavuşup hıristiyanlaşmaları kolaylaştı.

Böylece, Saksonlar’ın, Karolenjler etkisiyle öbür germen halkları arasına karışması, Almanya’nın kuruluşunu hızlandırmıştır.