Sufriyye Mezhebi | Tarikatlar Tarihi |

Sufriyye Mezhebi Tasav. Haricî mezhebinin kollarından biri.

Sufriye mezhebinin kurucusu Ziyad bin Asfer’dir.

Bu mezhebe bağlananlar, 694’te Şebib bin Yezid eş-Şeybanî isyan ettiği zaman haricî hareketine katıldılar.

Reisleri Salih bin Musarrih, haricîlerin başka bir kolu olan azrakîlerin düşüncelerine karşı çıktı.

Sufrîler, Emeyîlerin son zamanlarına doğru Dahhak isyanına da katıldılar.

770’te Kuzey Afrika bölgesinde bulunan sufrîler, buradaki abbasî valisi Ömer bin Hafs’ı öldürerek Sicilmasa şehrini aldılar; uzun bir süre bağımsız olarak yaşadılar.

Daha çok kuzey afrika ülkelerinde yayılan Sufriye, zamanla Haricîliğin bir kolu olan İbadîliğin içinde eridi.

Sufrîye mezhebine göre soru sorulmadan düşmanlarla ailelerinin ve müşriklerin çocuklarının öldürülmesi doğru değildir. Zina, hırsızlık, iftira, kasten adam öldürme gibi had cezasını gerektiren fiilleri işleyenler kâfir ve müşrik değildir.

Bunlara ancak cani, hırsız, iftiracı, katil adları verilebilir.

Fakat had cezasını gerektirmeyen cürümleri işleyenler (namaz kılmamak, oruç tutmamak gibi) kâfirdirler.

Sufrîler, «takiye»yi (mezhebe ait inançlarm gizli tutulması) redederler ve başka müslümanlara karşı savaştan kaçanları suçlamazlar.