Tayga Ormanları,Özellikleri | Ansiklopedik Bilgi |

 

Tayga ormanları nerede,Tayga ormanları iklimi,Tayga ormanları ağaç türleri,Tayga ormanları özellikleri,Tayga ormanlari hakkinda bilgi,Tayga Ormanları,Bazı nitelikleri taygayı, yerkürenin başka tür ormanlarına oranla daha fazla belirginleştirir.

Tayga Ormanları Özellikleri

Tayga, Avrasya’da olduğu gibi Kuzey Amerika’da da 1 000 km genişliğinde bir şerit üstünde, Atlas Okyanusu’ndan Amerika’nın Büyük Okyanus kesimine, Norveç’ten Avrasya’daki Verhoyansk dağlarına kadar kesintisiz olarak uzanır.

Kapladığı alan, dünyadaki ormanların hemen hemen 1/3’ini oluşturur.

Tayga, hemen hemen yalnızca kozalaklılardan oluşmuştur; söz konusu kozalaklıların en yaygın türleri de çamköknar, ladin ve melezdir.

Kuzeyde tundra sınırında bodur huş ağaçları ve söğüt ağaçları birbirine karışır.

Ormanın bitki topluluklarını çoğunlukla tek tür, yani binlerce hektarlık alanlar boyunca bu türlerden yalnızca biri oluşturur.

Bu nedenle, Rusya’da melezlerin oluşturduğu tayga, Yenisey’den Verhoyansk dağlarına kadar Orta Sibirya yaylasını kaplayarak tekdüze bir görünümde uzanır.

Güneş ışınının az sızdığı toprak düzeyinde karayosunları ve likenlerin (bunlar iyi akaçlanmamış çöküntü alanlarında turbalığa dönüşürler) oluşturduğu nemli bir örtü uzanır: Nemli yerlerdeki birçok bitki kuşağı, bir gölün yer aldığı çöküntü alanının merkezine doğru birbirini izler.

Buralarda ağaçlar, yalnızca kenarlarda, suya doğru üerleyen su bitkileri ve karayosunlarından (bataklıkyosunları) bir örtünün yerini alarak gelişmeyi başarır.

Ölü bataklıkyosunlarının (turba) bozunmasmdan kaynaklanan organik madde tabakası yeterince kaim olduğunda, ağaçlar ve özellikle huş ağaçlarıyla melezler çöküntü alanına yaklaşarak dolmasına katkıda bulunurlar.

Genellikle yılda 700 mm’nin (yazın) altındaki yağışlar (kar) ve 0°C’a yakın yıllık ortalama sıcaklıklarla (kışın -20°C’a kadar düşer) kendini gösteren iklim koşulları, bir orman bitki örtüsünün oluşması için pek elverişli değildir.

Bununla birlikte, kısa bir yaz mevsiminin olması, ağaçların gelişmesini de sağlar.

Ortalama sıcaklığın 10°C’a ulaştığı günlerin sayısı, seyrek olarak 100’ün üstüne çıkar.

Bazı durumlarda, günlerin don olayı olmaksızın geçtiği aylar yoktur.

Bitkilerin yaşayabildikleri dönem, bu durumda çok kısadır.

Ayrıca, bitkiler kışın düşük sıcaklıklarına ve etkinlik dönemi süresince meydana gelebilen don olaylarına karşı direnç göstermek için, bir dizi fizyolojik uyum durumları (bodur ağaçlar, dokuların sertleşmesi ve hücrelerin suyunun donmasını önlemek için su yitirmeleri) ortaya koyarlar.

Kozalaklıların bulunduğu alanların asitliliği, düşük sıcaklıklara bağlı olarak buharlaşmanın azlığı ve sürekli donan toprak, suların durgunluğunu ve asitli ortamlar arayan karayosunlarının topraklar üstünde üremesini açıklar.

Buzların çözülme dönemi sırasında suyun toprağa süzülmesinden ve suyla derinlere sürüklenen mineral maddelerin yer değiştirmesinden dolayı, podzol türündeki toprak, yüzeyde verimsizleşmiştir; buralarda yalnızca kozalaklılar yetişebilir.

Buna karşılık, hayvan topluluğu nispeten önem taşır: Karibu; mus; ayı; vb.

Turbalıklardan oluşan ortam, özellikle hayvanlarla dolmuştur: Kunduz; misk sıçanı; vizon; susamuru; vb.

Kuzeyde ve güneyde, kuzey ormanının çevresi, iklim koşullarının değişmesiyle bağlantılı olarak yoğunluğunu yitirir.

Kuzeye doğru, yaz mevsimi kısalırken, ormamn verimlüiği (hektar başına ağaç sayısına göre yıllık kereste üretimi) % 30-60 oranında azalır; ağaçlar daha küçük ve daha aralıklıdırlar; yerlerini yavaş yavaş tundra bitkilerine bırakırlar.

Güneye doğru, tersine, kışın yumuşaması ve yazm uzamasıyla, yapraklı ağaçlar, özellikle de meşeler belirir.

Kuzey Amerika’ da, tayga herhangi bir ara geçiş olmadan büyük orta ovadaki çayırlığa geçer.